แม่
คราวนี้ขอเขียนถึงแม่ของตัวเองบ้าง
เราเองตั้งแต่เกิดก็เป็นเด็กที่ป่วยเป็นโน่นเป็นนี่มาโดยตลอด
ตั้งแต่เด็ก ก็มีพ่อกับแม่ดูแลเรามาโดยตลอด
ไม่รู้สิ ในการที่เราป่วยแบบนี้เหมือนเราได้อยู่กับแม่ได้อยู่ไกล้แม่มาโดยตลอด
สมัยช่วงหลายปีก่อนสมัย ม.ห้าที่เราเองกระดูกเคลื่อนไม่มีความรู้สึกอ่อนแรงชาไปทั้งตัว
ความรู้สึกตอนนั้นเรา เราเองเราคิดว่าชีวิตของเราคงจะจบที่นี่แหละคงไม่มีทางหายกลับไปเหมือนเดิม
เราร้องให้ คิดมากตลอดแต่แม่ก็คอยดูแลเราตลอด
ตอนนั้นเราอยู่โรงพยาบาล เรานอนอยู่ ตอนนั้นท้อและคิดมาก เลยร้องให้
แม่ก็มาช่วยพูดให้กำลังใจเรา ตลอดเดือนกว่าที่เราอยู่โรงพยาบาล แม่คอยดูแลเราตลอด
ในวันที่ผ่าตัด พอผ่าเสร็จเราขอให้แม่เฝ้าเราทั้งคืนได้มั๊ย เพราะใส่เครื่องช่วยหายใจเราพูดไม่ได้
แม่ก็ดูเราทั้งคืนจนถึงเช้าหมอมาถอดเครื่องช่วยหายใจออก แม่ถึงกลับไปนอน
พอออกจากโรงพย่าบาลมาบ้านแล้ว แม่ก็ช่วยกายภาพคอยดูแลเรา
พออยู่ด้วยกันก็ได้คุย เคยถามแม่ว่า เหนื่อยไหมที่ดูแลลูก แม่ก็บอกไม่เหนื่อยหรอก
บางครั้งเราคิดมาก คิดว่าตัวเองตัวเองคงจะเป็นภาระให้กับแม่และครอบครัว
เลยไปถามแม่ตรงๆว่า แม่ลูกเป็นภาระหรือเปล่า แม่ก็บอกว่าสำหรับลูกแล้วไม่เป็นภาระอะไรหรอก
ในการที่เราได้อยู่กับแม่ก็ทำให้ได้รู้เลยหล่ะแต่ละวันว่าแม่ทำอะไรบ้างเหนื่อยแค่ไหน
แต่เรานั้นช่วยเหลืออะไรท่านไม่ได้ เคยถามแม่อีกเหมือนกัน แม่ก็บอกลูกแม่เป็นคนดีแค่นี้ก็พอแล้วหล่ะ
เราเองเรียนแค่ ม ห้าก็ต้องลาออกมาเพราะสุขภาพเรียนต่อไม่ไหว
เคยวาดฝันไว้เหมือนกันอยากเรียนให้จบ อยากเรียนมหาลัย อยากเรียนให้แม่ตัวเอง
ได้ภูมิใจในตัวของเราบ้างเหมือนใครคนอื่นเขา แต่เราเรียนไม่ได้ไม่มีโอกาส
เราเองได้ถามเรื่องนี้เหมือนกันกับแม่ แม่ก็ตอบว่าที่ลูกเป็นอยู่ที่ลูกทำอยู่ทุกวันนี่ก็ดีแล้วแม่ภูมิใจในตัวลูกแล้วหล่ะ
เราเองถ้าไม่มีกำลังใจจากแม่ จากพ่อ จากครอบครัว จากเพื่อน และ ทุกๆคนป่านนี้เราจะเป็นอย่างไร
สุดท้ายนี้ไม่มีอะไร นอกจากคำว่า รักแม่ครับ
สุขสันต์วันแม่ครับ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น