ผ่านไปแล้ว อีก1 ปี

วันนี้เป็นวันที่ 9 ธันวา จริงๆแล้วมันครบรอบ 1 ปีที่เราได้เดินทางด้วยเครื่องบินครั้งแรก คือเมื่อวานนี้ ขณะที่เขียนนี้ อากาศก็หนาวมาก

มันยังเป็นเหตุการณ์ที่เรายังจำได้และยังอยู่ในหัวใจเสมอไม่เคยลืมเลยแม้ตอนนี้มันจะผ่านไปแล้วตั้ง 1 ปี ผ่านไปแล้วหลังเหตุการณ์นี้ เกิดอะไรขึ้นบ้าง
ต้องขอย้อนก่อนเหตุผลที่เราต้องเดินทางคือ ต้องขอบคุณ แม่แก้ว คุณหมอกัน คุณพยาบาล มากๆที่คอยดูแลเรา ขอบคุณแม่แก้วครับ ที่ให้โอกาสผมได้เจอกับคุณหมอกัน ขอบคุณ คุณหมอกันที่ให้โอกาสผม จากที่แรกๆเลยผมหมดอาลัยตายอยากกับการรักษาตัวเองไม่อยากทำอะไรเลยทั้งสิ้น ผมได้ออกไปเจอโลกภายนอก ชีวิตนี้ยังมีความหวังอยู่เสมอ ขอบคุณน้องก้อยด้วยครับ ที่เป็นกำลังใจให้ ขอบคุณพี่แทนที่มาเยี่ยมที่โรงพยาบาล ขอบคุณพี่หมูที่มาเยี่ยมที่โรงพยาบาลครับ ขอบคุณพี่ๆที่แผนกสังคมสงเคราะห์ท่ดำเนินเรื่องให้ผมได้เรียนต่ออีกครั้ง
ในปีนี้ปมเรียน กศน ตอนนี้เพิ่งผ่านไปอีกเทอม
ผมอยากเรียนให้จบ อยากพิสูจน์ตัวเองว่าจะทำได้หรือไม่

ตอนนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเรียนอะไรต่อไปดีแต่ก็เริ่มหาข้อมูลมาบ้างแล้ว ปัญหาตอนนี้ของผมคือ ถ้าผมไปผ่าเปลี่ยนข้อสะโพกเทียมด้านขวา ผมจะกลับมาเดินได้ด้วยตัวเองอีกครั้ง แต่ก็ต้องรอให้อะไรๆมันดีขึ้นเสียก่อนซึ่งตอนนี้รู้สึกว่า
ผมไม่ค่อยปวดมากแล้ว ข้อด้านขวาคือข้อที่ติด แล้วตอนนี้เริ่มปวดข้อซ้าย อาการปวดของผมทั้งตัวเริ่มลดน้อยลง ไม่รู้ว่ามันลดลงจริงๆหรือเปล่า เพราะอาการมันคาดเดาแทบไม่ได้เลย บางวัน บางเดือนดีมาก บางครั้งทรุดลง ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน

ไม่รู้ว่าถ้าผ่าแล้วจะดีขึ้นมั๊ย มันก็ต้องดีขึ้นแน่ๆเพราะเราเดินได้แล้ว ต่อไปปัญหาก็คือคอเรานี่เองแหละผ่าไม่ได้คอเราคงจะเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิต และเรื่องค่าใช้จ่ายอีก และการเตรียมใจ ขอบอกตรงๆว่ากลัว และ ยังไม่พร้อมนะ แต่มันเป็นทางเดียวนะ บอกตัวเอง

เฮ้อออ เราจะทำอะไรต่อไปดี....

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น