ชีวิตคนเรา

นี่คงเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำในชีวิตหนึ่งของผมนั้น เหตุผลที่เขียนตอนนี้ 

ก็วันนึงจู่ๆเพื่อนของผมก็โทรมา พูดคุยถึงเรื่องราวของรุ่นน้องที่โรงเรียนผม ช่วงมัธมผมเองนั้น

ตอนนั้นเคยอยู่ชมรมศึลปะ และ เพื่อนของผมที่โทรมานี้ก็อยู่อีดชมรมแต่ก็อยู่ไกล้ๆกันๆ 

พอหลังชมรมเลิกเราก็ได้เจอกัน และ เราก็ได้รู้จักน้องคนนี้ ชื่อน้องเบญ น้องเขาก็น่ารักดีครับ

สวัสดีทักทายพี่ๆ ผมจำได้แค่ว่ารู้จักน้องเขาแต่ก็ไม่สนิทมากนะครับ แต่เวลาน้องเขาเจอพวกผมและเพื่อนๆ น้องเขาก็ทักทายให้ความเคารพ

ก็เป็นเด็กที่ดีนะครับ คราวนี้เพื่อนผมโทรมา ตอนนั้นก็ทักมาก่อนเลยว่า

ก๊อตออกไปไหนได้ไหม ผมก็ตอบไปว่าไปได้อยู่นะ มีอะไรหรอ เพื่อนก็คุยต่อว่า

จำน้องเบญได้ไหม ผมก็นึกอยู่ครู่นึง ผมว่าผมจำได้นะ เพื่อนก็คุยต่อ น้องเขาไม่รอดแล้วนะ

เป็นมะเร็ง เพื่อนผมอยู่เชียงใหม่ แต่น้องเขารักษาที่เชียงราย 

เพื่อนผมอยากไปดูน้องเขาเป็นครั้งสุดท้าย แต่ก็ยังเดินทางมาไม่ทัน

ครั้งล่าสุดผมได้คุยกับเพื่อนอีกคน ว่ารู้ข่าวน้องเบญหรือยัง เพื่อนก็บอกว่ารู้แล้วหล่ะ

เราก็คุยกัน ก็บอกว่าแทบไม่น่าเชื่อเลยเนอะ ว่าน้องเขาจะจากไปเร็วถึงขนาดนี้ 

แต่ก็คงต้องเชื่อครับ ชีวิตคนเรานั้น เรานั้นไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเราในวันข้างหน้า 

ผมเองก็เคยผ่านจุดเปลี่ยนในชีวิตที่เปลี่ยนชีวิตของผมไปเกือบตลอดกาล

 มันร้ายแรงอยู่นะแต่ก็ไม่ถึงกับตาย ตอนนี้ผมน่าจะเริ่มยอมรับในสิ่งที่ตัวเองเป็นอยู่และ

ใช้ชีวิตในส่วนที่เหลือนั้นต่อไป ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น 

แต่ผมก็รู้ว่าอย่างน้อยตัวเองก็ยังหายใจ และนั่นหมายถึงผมยังมีชีวิต

 อย่างน้อยที่เรารู้สึก ร้องให้ รู้สึกเสียใจ เราหัวเราะ เราดีใจ 

อย่างน้อยเราก็ยังได้รับรู้ว่านี่แหละคือรสชาติของการมีชีวิตอยู่