รัก อยู่ ...

ไม่รู้เหมือนกันที่จู่ๆก็มาเขียนเรื่องแบบนี้อีก จริงๆก็ไม่มีอะไร ช่วงนี้อากาศมันหนาว โรคของคนที่โสดมันก็เลยกำเริบ พามาย้อนกลับไป ผมเอง ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีแฟนเลยนะ ไม่เคยรู้สึกว่ารัก ตกหลุมรัก แอบชอบ หรือแบบรักข้างเดียว อะไรทำนองเนี้ยไม่มีเลย คงเหมือนสมัยวัยรุ่น ยังใสใส อยู่ เรียนเสร็จก็กลับบ้านเลย ไม่เคยแวะออกไปเที่ยวไหน จะไปก็ไปกับเพื่อนฝูง ตอนนั้นตอนวัยรุ่นไม่เคยคิดเรื่องมีแฟน มีความรักอะไรเลย ตอนนี้ก็เลย 21+ มาแล้วก็ยังโสดอยู่ ผมคิดว่าในช่วงชีวิตหนึ่งของคนเราก็น่าจะมีบ้างนะ อ้าวแล้วตอนนี้จะไปหาแฟนกับที่ไหนกันหล่ะ

อย่างแรกเลยยยอมรับว่าตัวเองติดสังคมออนไลน์นะเพราะเราอยู่แต่บ้านไม่ได้ไปไหน ก็เคยคุยกับใครหลายๆคนแปลกหน้า ไม่รู้สึผมคิดนะว่าสังคมออนไลนเนี้ยเขาคงหาได้แต่เพื่อนนะจะยังยืน ผมเองจะไม่รักใครผ่านสังคมออนไลน์หรอก ผมคิดว่าคนเราจะรักกันน่าจะต้องเคยเห็นกันแบบตัวเป็นๆมาก่อนสิ เออ แต่ก็นะบางทีได้อ่านกระทู้ ในพันทิปบ้าง ในที่อื่นบ้าง เรื่องราวความรักของแต่ละคนก็ รู้สึกดี อิจฉาเขาจัง และก็อยากมีบ้าง

และผมเองก็เคยมีคนมาคุยๆด้วยอยู่นะ ผมเริ่มคือผมจะบอกเขาไปตรงๆว่าผมเป็นคนพิการนะ เราคุยกันได้ใช่มั๊ย ดีที่ส่วนใหญ่ก็คุยได้เป็นเพื่อนกันมากกว่า ผมว่าบางครั้งผมอาจจะปิดกั้นตัวเอง บางทีก็มีน้อยใจบ้างที่สภาพตัวเองทำไมต้องเป็นแบบนี้ สมัยนี้คนเขาดูกันที่ภายนอกกันเป็นอย่างแรกเลย มันเป็นความจริง แล้วใครจะมารัก มาสนใจคนพิการอย่างเราหล่ะ แล้วคบๆกันไปเราจะเป็นภาระมั๊ย เราเขารังเกียจเราหรือเปล่า สุดท้ายผมมาทบทวน คิดแบบนี้ไปคงเจ็บปวดใจไปเปล่าๆ ตอนนี้ไม่มีใครรักก็รักตัวเองดึกว่า รัดพ่อแม่ครรอบครัว แค่นี้เราก็ไม่ขาดความรักเลย แต่ก็นะบางทีบางอารมณ์มันก็เหงาๆ อยากหายจากอาการโสดกับเขาบ้าง