เรื่องราวต่างๆช่วงนี้
และแล้วเดือนนี้ก็เป็นเดือนเมษาเสียที เหมือนว่าเพิ่งผ่านฃ่วงปีใหม่เมื่อไม่นานมานี่เอง หลังจากที่การตัดสินใจตอนนั้นเรื่องที่จะผ่าตั ผมก็กลับมาปรึกษากับแม่ว่าหลังจากผ่าตัดเสร็จปีหน้าผมจะเข้าเรียน มหาลัยบ้าง อยากจะเรียนให้จบเสียที แต่ตอนนี้ก็มีปัญหาตรงที่ รอการอนุมัติเรียนจบ จาก กศน ซึ่งผมยื่นเรื่องไปเดือนกว่าแล้วล่าสุดตรวจสอบเมื่อตอนสิ้นเดือนมีนา เจ้าหน้าที่บอกยังไม่เสร็จให้ตืดต่ออีกทีหลังสงกรานต์ ผมก็คงได้รอต่อไป จะว่าไปเรื่องการศึกษานั้น คนที่อยุ่ ต่างจังหวัดแบบผม โรงเรียน หรือสถานศึกษาสำหรับคนพิการนั้นไม่ค่อยเอื้ออำนวยเท่่าไหร่นัก ส่วนมากจะไปกระจุกตัวใน เมืองใหญ่ จริงๆผมก็อยากจะไปเรียนเหมือนกันนะ แต่ก็นะ ค่าใช้จ่าย ใครจะดุแลผมอะไรอีกมาก
ส่วนอาการโรคเอเอสของผมตอนนี้ผมปวดคออีกแล้วตอนนี้ก็พยายามทานยาต่อไป อาจจะทายาบ้างเผื่อว่าหลังสงกรานต์ อาจจะได้ไปเที่ยวต่างจังหวัด เหมือนที่พ่อเคยบอกไว้ ผมหวังว่านะ การได้ออกไปเที่ยวนั้น ถึงผมจะพิการแบบนี้นั้น ผมก็ไปไหนมาไหนไปมาหมดแล้ว ขาดแต่ ต่างประเทศนี่แหละ อยากไปทะเลมากๆครับ
พรุ่งนี้แล้วก็จะเป็นวันเกิดผมครับ ครบรอบ 23 ปรพอดีรุ้สึกตัวเองแก่จัง และเหมือนทุกสิ่งอย่างผ่านไปแค่วันวาน บางทีผมก็รำลึกถึงอตีดที่ผมยังปกติ ช่วยเหลือตัวเองได้ แต่ก็ได้แต่ฝากความคิดไว้เท่านั้น
ฃ่วงนี้เวลาว่างผมก็อ่านหนังสือนิยายบ้าง อยากที่จะมีสมาธิจดจ่อกับอะไรนานๆการอ่านก็ฃ่วยได้ ถ้าวันไหนอ่านเกิน 100 หน้าโดยไม่ง่วงไปเสียก่อนนี้จะดีเลยครับ
ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาผมท่องอยุ่ในโลกโซเชี่ยวก็มามากมายรุ้จักคนมาก็เยอะ แล้วก็ได้เจอเพื่อนๆำพี่ๆที่รุ้จักกันผ่านโซเชี่ยวก็หลายๆคน ไม่น่าเชื่อว่าฃ่วงปีที่ผ่านมา ผมกับพี่แอดมินเพจไทยเอเอสจะได้รวมคนที่เป็นแบบเรา ได้มากมาย ไม่น่าเชื่อจนทำให้รู้ว่าเราไม่ได้โดดเดี่ยวบนโลกนี้ตลอดไปนะ ยังมีคนเป็นแบบเรา ซึ่งมันย่อมเข้าใจหัวอกกันดีว่าความรู้สึกมันเป็นยังไง และล่าสุดเราได้จัดทำเสื้อเผื่อนำรายได้ไปมอบให้กับเด็กๆที่เป็นโรคกลุ่มเดียวกับเรา ถึงเงินจะไม่มาก แต่ก็อุ่นใจ และดีใจ และอิ่มบุญกับสิ่งที่เราทำ
สุดท้ายอยากจะให้กำลังใจกับพี่ๆ เพื่อนๆ ทุกๆคนที่เชช้ามาอ่านบล็อกแห่งนี้ที่เข้ามาอ่านเรื่องราว เพ้อๆของผม หากว่าวันนี้เราท้อแท้ อย่าท้อนานนะครับ ถ้าเรายอมแพ้เราจะอยุ่กับความแพ้ไปตลอดการ ความเจ็บปวด ความลำบากมันก็แค่ชั่วคราว ตราบใดที่เรายังรุ้สึกตัว ขอเป็นกำลังใจให้สู้ต่อไปนะครับ
ส่วนอาการโรคเอเอสของผมตอนนี้ผมปวดคออีกแล้วตอนนี้ก็พยายามทานยาต่อไป อาจจะทายาบ้างเผื่อว่าหลังสงกรานต์ อาจจะได้ไปเที่ยวต่างจังหวัด เหมือนที่พ่อเคยบอกไว้ ผมหวังว่านะ การได้ออกไปเที่ยวนั้น ถึงผมจะพิการแบบนี้นั้น ผมก็ไปไหนมาไหนไปมาหมดแล้ว ขาดแต่ ต่างประเทศนี่แหละ อยากไปทะเลมากๆครับ
พรุ่งนี้แล้วก็จะเป็นวันเกิดผมครับ ครบรอบ 23 ปรพอดีรุ้สึกตัวเองแก่จัง และเหมือนทุกสิ่งอย่างผ่านไปแค่วันวาน บางทีผมก็รำลึกถึงอตีดที่ผมยังปกติ ช่วยเหลือตัวเองได้ แต่ก็ได้แต่ฝากความคิดไว้เท่านั้น
ฃ่วงนี้เวลาว่างผมก็อ่านหนังสือนิยายบ้าง อยากที่จะมีสมาธิจดจ่อกับอะไรนานๆการอ่านก็ฃ่วยได้ ถ้าวันไหนอ่านเกิน 100 หน้าโดยไม่ง่วงไปเสียก่อนนี้จะดีเลยครับ
ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาผมท่องอยุ่ในโลกโซเชี่ยวก็มามากมายรุ้จักคนมาก็เยอะ แล้วก็ได้เจอเพื่อนๆำพี่ๆที่รุ้จักกันผ่านโซเชี่ยวก็หลายๆคน ไม่น่าเชื่อว่าฃ่วงปีที่ผ่านมา ผมกับพี่แอดมินเพจไทยเอเอสจะได้รวมคนที่เป็นแบบเรา ได้มากมาย ไม่น่าเชื่อจนทำให้รู้ว่าเราไม่ได้โดดเดี่ยวบนโลกนี้ตลอดไปนะ ยังมีคนเป็นแบบเรา ซึ่งมันย่อมเข้าใจหัวอกกันดีว่าความรู้สึกมันเป็นยังไง และล่าสุดเราได้จัดทำเสื้อเผื่อนำรายได้ไปมอบให้กับเด็กๆที่เป็นโรคกลุ่มเดียวกับเรา ถึงเงินจะไม่มาก แต่ก็อุ่นใจ และดีใจ และอิ่มบุญกับสิ่งที่เราทำ
สุดท้ายอยากจะให้กำลังใจกับพี่ๆ เพื่อนๆ ทุกๆคนที่เชช้ามาอ่านบล็อกแห่งนี้ที่เข้ามาอ่านเรื่องราว เพ้อๆของผม หากว่าวันนี้เราท้อแท้ อย่าท้อนานนะครับ ถ้าเรายอมแพ้เราจะอยุ่กับความแพ้ไปตลอดการ ความเจ็บปวด ความลำบากมันก็แค่ชั่วคราว ตราบใดที่เรายังรุ้สึกตัว ขอเป็นกำลังใจให้สู้ต่อไปนะครับ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น