การได้ออกไปเที่ยวกัยครอบครัว มันสุขแบบบรรยายไว้ไม่หมด ขอบคุณพ่อที่บางครั้งที่เป็นขาให้เรา เดิน ขอบคุณแม่ที่พาเราลงไปทะเล ไม่น่าเชื่อ เราว่าการไปไหนมาไหนเนี้ยมันอยุ่ที่ใจเราจริงๆ เป็นการที่จิตใจเราควบคุมเหนือร่างกาย เราแทบไม่เหนื่อยเลย ไปไหนไปหมด ต่างจากเมื่อก่อนเรากังวลไปหมด เรากลัว เราอาย แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว
เพื่อนๆก็คอยถามว่าผ่าเมื่อไหร่ ต้องขอบคุณเพื่อนๆด้วยที่คอยเป็นห่วง ต่อไปคงได้ไปไปไหนมาไหนด้วยกันแล้วเนอะ ถ้าแต่ละคนไม่ไปทำงานกันก่อน
ส่วนเราเองหวังไว้ว่า ถ้าอะไรมันดีขึ้นเราคงจะเรียนต่อเหมือนที่เราเคยเขียนๆไว้
ถามว่าเตรียมใจหรือยัง จะบอกเลยว่าตอนนี้มันก็กล้าๆกลัวๆ แต่ก็นะเราจะๆไม่ถอยหลังแล้วหล่ะเป็นไงคงเป๋็นกัน หวังว่าเราคงจะได้กลับมาเขียนเรื่องราวต่อจากนี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น