เวลา


ที่เขียนยามดึกไม่มช่อะไรคือมันนอนไม่หลับ ถึงจะง่วงนะแต่ก็ไม่หลับ บางทีก็เสียดายเวลาของตัวเอง ทำไมนึกถึงช่วงที่เรียนมัธยมบ่อยๆมากๆ มันเป้นเวลาที่เรามีความสุข แต่เราก็ใช้ชีวิตวัยรุ่นแทบไม่เหมือนกับคนอื่นๆเลย ไม่ดทษอะไรทั้งสิ้น ทุกวันนี้ก็อยู่แต่บ้าน มันเหมือนช่วงชีสิตหนึ่งของเรา เราไม่อยากทำเรื่องไร้สาระๆไปวันๆ อยากออกไปข้างนอกเจะไปโลกกว้าง
บางครั้งก็นึกอิจฉานะคนที่เขาเพรียบพร้อม เฮ้อ สุดท้ายก็มานั่งถอนหายใจไม่มีอะไรดีขึ้นเลย บางทีมันก็เหงาเหลือเกินนะ อายุเราก็ไม่น้อยแล้วหล่ะ เราเคยตั้งคำถามว่าคนแบบเรา ใครจะมารักใช่มั๊ย ความรักแบบคนแบบเรามันเป็นไปได้ยาก ถ้ามีคนรักกแล้วจะต้องไปเป็นภาระ ก็ขอไม่ดีกว่า เราเองแทบจะไม่มีอะไรดีเลยมั้ง
บางทีออกไปข้างนอก ก็นั่งรถเข็น บางทีก็นะสายตาคนอื่รที่มองมายังเรา เราอยากให้ตัวเองเข้มแข็งมากกว่านี้อีก ร้องไห้ไปคงไม่ช่วยอะไร ไม่รู้วันต่อไปจะเป็นไปอย่างไร เหงาเหลือเกิน....

ความคิดเห็น