รุ่งอรุณ

อีกไม่นานอีกไม่กี่ชั่วโมง ก็จะผ่านพ้นไปสำหรับปี 2015 ปีนี้เป็นอีกปีที่ดีมาก ปีนี้ตัวเราเองได้มีการเปลี่ยนแปลงไปหลายอย่าง จะว่าไปแล้วปีนี้ทั้งปีก็ นั่งอยู่หน้าคอมแทบจะส่วนใหญ่ จริงๆแล้วอาจจะเป็นการเข้าสังคม (เกม) ของเราหรือเปล่า ในเมื่อออกไปไหนไม่ได้ ก็คงต้องอยู่กับคอมนี่แหละ จะว่าไปปีนี้ พ่อ แม่ พาเราไปเที่ยวทะเลในรอบหลายๆปี เวลาได้ออกไปที่ไหนไกลๆ มีความสุขมากจริงๆ อาจะเป็นเพราะไม่ค่อยได้ออกไปไหน พ่อ แม่ เป็นขาให้เราในตอนที่ไปเที่ยว ต่อมาเดือนมิถุนายน เราก็ต้องเข้าผ่าตัดใส่ข้อสะโพกเทียม มันเป็นการตัดสินใจครั้งสำคัญมากๆ ของเรา และการตัดสินใจครั้งนี้มันพลิกชีวิตของเราเลยก็ว่าได้ จากเมื่อก่อนเราไม่อยากจะออกจากบ้านไปไหน เราอาย เรากลัวสายตาจากคนอื่นที่มองมาที่ตัวเรา เราว่าเราไม่เหมือนคนอื่น แต่พอเราได้ออกไปแล้ว ความคิดของเรานั้นเปลี่ยนไป เราก็คนๆหนึ่งเหมือนกัน พอได้ออกไปก็ได้รู้หลายๆสิ่งหลายอย่าง บ้านเมือง อะไรเปลี่ยนไป จนมาพูดกับตัวเองว่านี่เราไม่ได้ออกไปไหนนาน ขนาดนั้นเลยหรอ

ขอบคุณเพื่อนๆที่อยู่เคียงข้างเรามาตลอด ที่มาเที่ยวหา หรือว่างๆก็ Skype มาคุยกัน ได้พูดได้คุยกันได้ปรึกษาปัญหาอะไรกันก็สบา่ยใจดีกันไป ขอบคุณเพื่อนๆจากทุกช่องทาง ไม่ว่าจะอยู่ใน GTA ที่เราได้เล่นเกมด้วยกัน เล่นๆไปมันก็รู้จักกันเรื่อยๆ นะมันเริ่มทำให้เรารู้จักการเข้าสังคมอีกรูปแบบหนึ่ง ใครมันจะมองว่าเป็นพวกบ้าเกมหรืออะไรก็ช่าง แต่สังคมของเราเป็นแบบนี้ เราได้รู้จักคนดีๆ มาก็ตั้งหลายคน ไม่ใช่ว่าเกมเป็นสิ่งที่ไม่ดี จะดีจะร้ายมันอยู่ที่คนเล่นซะมากกว่า

ขอบคุณพี่ๆใน Thaiasclub ในกลุ่ม ปีนี้เป็นปีแห่ง Social Network จริงๆเราต้องปรับตัวผู้คนมีมือถือและเข้าถึง Facebook แทบจะทุกคน เราติดต่อสื่อสารผ่านช่องทางนี้กันทั้งนั้น เราทำการปิดเว็บไซต์และหันมาใช้ Facebook Groups แทนจะว่าไปแล้วตอนนี้ก็มีสมาชิก 614 คนเข้าไปแล้ว ปีนี้ได้มีโอกาสทำเสื้อ ThaiASClub ออกมาและเอารายได้ที่เหลือหักค่าใช้จ่ายบริจาคช่วยเหลือ มูลนิธิ รพ.เด็ก เป็นสิ่งดีๆที่เราทำร่วมกัน การตั้งกลุ่มแบบนี้ อย่างน้อยคนที่เคยทุกข์ใจกับโรคแบบเดียวกับเราได้พูดคุยกันมันย่อมเข้าใจกันดีกว่า ไม่มีใครเข้าใจเราเท่ากับคนที่เป็นแบบเดียวกับเรา พอได้คุยกันมันสบายใจ มีความเห็นอกเห็นใจกัน เราว่่ามันช่วยเสริมสร้างกำลังใจ

ในช่วงพฤศจิกายนเราก็ได้ ใบจบการศึกษา ม6 จาก กศน มาเรียบร้อยต่อไปเส้นทางชีวิตของเราคงจะเข้ามหาวิทยาลัย อยากเรียน ไม่รู้เหมือนกันว่าเราเองนั้นใช้ชีวิตช่วงวัยรุ่น คุ้มค่าหรือเปล่าเพราะไปๆมาๆ ตอนนี้มันก็ 23 กว่าซะแล้ว แต่ก็ถือว่าเราใช้ชีวิตทุกวันนี้เต็มที่ที่สุดแล้ว จริงๆการเข้ามหาลัยเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเรา ความจริงในการที่เราบอกว่าเราเดินเองได้แล้ว แต่เรายังไม่มั่นใจ เพราะบางทีมันมีการติดๆขัดๆและเราเองก้มไม่ได้ ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเข้าเรียนแบบปกติกับคนอื่นๆได้หรือเปล่า

อนาคต ที่ไม่ค่อยแน่นอนไม่รู้เหมือนกันว่าต่อไปจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง สำหรับปีนี้ ตอนนี้ ณ เวลานี้ เราว่าเราทำดีที่สุดแล้ว สำหรับหรับสิ่งที่อยากขอ ก็ขอให้ตัวเองเข้มแข็งแบบนี้ต่อๆไป ถ้าตัวเองท้อก็อย่าถอยละกันนะ อย่าคิดมาก ขอบคุณทุกๆสิ่งทุกๆอย่าง ทั้งสิ่งดี ทั้งสิ่งร้ายที่ผ่านเข้ามา เป็นบทเรียนให้กับชีวิตในปีนี้ ขอบคุณเพื่อนๆ ขอบคุณครอบครัว ขอบคุณบุคคลอื่นๆ ที่ผ่านเข้ามา ขออีกเพียงไม่นาน รุ่งอรุณของเราคงจจะมาถึง...