ด้วยความคิดถึง

ในช่วงชีวิตหนึ่งคุณเคยรู้จักใครสักคน ในช่วงระยะเวลาสั้นๆแล้วจากนั้นเราก็ไม่มีโอกาสได้ติดต่อกันเลยไหมครับ ทำไมจู่ๆผมถึงมาเขียนเรื่องนี้เพราะผมมีเหมือนกันครับ

วันนี้ผมเล่นมือถือกำลังจะจัดการรายชื่อผู้ติดต่อไปเจอเบอร์ๆหนึ่งเข้าซึ่งเป็นบุึคลที่ไม่ได้ติดต่อกันมานานเกิน5 ปีถึงจะได้แล้ว ผมลองกดเบอร์เพื่อโทรออกไป ก็ขึ้นว่า ไม่มีสัญญานตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก เป็นที่น่าเสียดาย ผมขอเล่าถึงคนนี้นิดหนึ่ง

คนนี้ชื่อเล่นชื่อ เก่ง ชื่อจริงสงกรานต์ นามสกุลผมจำไม่ได้ เป็นคนจังหวัดกำแพงเพชรครับ เก่งเขาอายุไกล้ๆกับผมกับเขารู้จักกันเพราะเรานอน รพ ห้องรวมเตียงข้างๆกัน เมื่อหลายปีก่อนตั้งแต่ตอนที่ผมกระดูกต้นคอเคลื่อนต้องไปผ่าตัดที่โรงพยาบาลเชียงใหม่เป็นเดือนๆเตียงข้างๆผมก็คือ เก่งคนนี้เองครับ สาเหตุที่เก่งต้องเข้าโรงพยาบาลคือ เกิดอุบัติเหตุ กระดูกขาหักแต่มันไปโดนเส้นเลือดใหญ่ มา รพ ช้าไปเลยทำให้ต้องตัดขาทิ้งข้างหนึ่ง เมื่อเทียบผมกับเก่งตอนนั้น คือ จิตใจของเขาเข้มแข็งมากๆ ผมจำวันสุดท้ายที่ผมจะออกจากโรงพยาบาล ผมนั่งวีลแชร์แล้วพูดกับเขาไว้ว่า ไปก่อนนะสงกรานต์ เขาตอบรับมา จากนั้นเราก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย

ไม่รู้เหมือนกันครับว่าเก่งจะเข้ามาอ่านเจอมั๊ยแต่ผมว่าคงไม่เจอหรอกมั้ง ผมแค่อยากสอบถามเขาว่าสบายดีมั๊ย จิตใจของนายเข้มแข็งมากนะ 

จากนั้นผมยังมีอีกคนครับ คือคุณพี่เจ้าหน้าที่แผนกสังคมสงเคราะห์ รพ เด็กมหาราชินี เมื่อหลายปีก่อนผมได้มีโอกาสไปตรวจกับคุณหมอที่นี่ ส่วนคุณพี่คนนี้เป็นคนติดต่อเรื่องการเรียนแนะแนวการดำรงชีวิตให้กับผม และยังให้หนังสือมา สองเล่ม เล่มนึงพี่เขาบอกว่าเขาอ่านมาหลายรอบและดูเป็นอย่างดีแล้วเขานำมามอบให้กับผม ในวันสุดท้ายที่ผมจะ ออกจากโรงพยาบาลผมเดินทางไปที่แผนกเพื่อที่จะร่ำลา แต่ตอนนั้นพี่เขาติดงานเลยพลาดกันเป็นที่เสียดายมากๆ ผมอยากจะติดต่อกับพี่เขาอีกครั้งเพื่ออยากจะบอกว่า ผมคนนี้ตอนนี้เรียนไกล้จะจบแล้วครับ แล้วคุณพี่สบายดีไหมครับ พี่เขาเคยเข้ามาอ่านบล็อกผมด้วยสมัยที่ยังเป็น exteen ไม่รู้ว่าพี่เขาจะเข้ามาอ่านเจอหรือไม่ แต่ยังไงผมอยากบอกไว้ว่าขอบคุณมากๆครับ


ความคิดเห็น