ลึกๆแล้วในจิตใจ

ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเราเองนั้น กลายเป็นคนขี้เหงาตั้งแต่เมื่อไหร่ ดึกๆมาถ้านอนไม่หลับมันก็จะเพ้อๆไปๆมาๆ เราเองก็มีครอบครัว พ่อแม่ พี่น้อง อยู่บ้านมันก็ไม่เหงานะเอาจริงๆ แต่มันขาดส่วนๆหนึ่ง ที่เรียกว่าคนรัก เนี้ยแหละ เราอาจจะพูดได้ว่าไม่เห็นจำเป็นนี่ อยู่คนเดียวแบบนี้สบายดีออก ไม่ต้องไปผูกมัดกับใคร ไม่รู้สิ คงเป็นเพราะเราเกิดมานาน จะ 23 แล้ว ถึงมีคนรายล้อมอยู่รอบตัว ครอบครัว เพื่อนๆ แต่ลึกๆแล้วมันก็ยังเหงาอยู่นะ ในชีวิตนี้ยังไม่เคยรักใคร ยังไม่เคยเจอใครที่เข้ามาทำให้เรารู้สึกรักเลย เราคงไม่อยากมีแฟนเพราะเราเหงาหรอก แต่เราอยากรู้สึกรักบ้าง บางทีมันก็อิจฉานะ แต่ลึกๆแล้วเราก็กลัวกับคำว่ารักนี่แหละ สรุปแล้วมันจะยังไงดีกับชีวิตนี้กันแน่นะ