ขอบคุณที่ผ่านเข้ามา

ในช่วงชีวิตที่ผ่านมา ทุกๆสิ้นปี ผมจะเขียนขอบคุณพวกเขา ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตผม เป็นบทเรียน เป็นอะไรหลายๆอย่าง จริงๆแล้วที่ผ่านมา ผมเจอใครใหม่ๆน้อยมาก ผู้คนมากมายหลากหลาย ผมเลือกที่จะรู้จักคนผ่านโลกที่เรียกว่าอินเตอร์เน็ต จริงๆก็ได้คุยกับหลายๆคน มีทั้งดีและร้ายปนๆกันไป ส่วนมากจะดีมากกว่า ส่วนเรื่องของหัวใจนั่นแทบไม่ค่อยมีเลย แรกๆผมคิดว่าคนเราจะรักผ่านเน็ตได้หรือ บางทีอ่านกระทู้ในพันทิป ที่มีคนเขียนระบายว่า แอบรักคนในเน็ต คุยกันมาหลายปีสุดท้าย คนนั้นไม่มีตัวตน ทำให้จิตตกเศร้ากันไป ผมก็ไม่อยากเป็นแบบนั้น บางคนอินเตอรเน็ตเป็นสื่อกลาง ทำให้รักกันได้ก็มี
จริงๆแล้ว ผมก็มีนะ มีหลายคนที่เขามาพูดคุยกับผม บางครั้งเราคุยกันถูกคอ หลายๆอย่างเราตรงกัน แต่ผมก็ต้องบอกเรื่องราวส่วนตัวของผมไปว่าเขาจะรับได้หรือเปล่า บางคนรับได้สุดท้ายเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันบางคนดีมากๆจนผมคิดว่าผมคงไม่ดีพอสำหรับเขา อย่ามาเสียเวลากับคนแบบผมเลย ผมยังคิดว่าผมยังไม่ดีพอที่จะมีความรัก แบบ รักจริงๆ บางทีเห็นรูปคู่รักต่างๆโพสลง เฟสบุ๊ค อินสตาแกรม ก็อิจฉาเขานะบอกตรงๆ แล้วก็มาเพ้อตอนดึกๆบางทีก็คิดว่าผมปิดกั้นตัวเองไปหรือเปล่า การที่คุยๆกันไปเนี้ย อาจจะเป็นการฉุดรั้งอีกฝ่ายไว้กับเรา ถ้าสุดท้ายมันเกิดไม่ใช่ เขาจะเสียเวลาใช่มั๊ย แล้วแน่นอนมันคงจะเจ็บปวดน่าดูบางครัิงรักนั้นทำให่เรามีความสุข แต่บางครั้งมันอาจจะทำใก่เราเจ็บปวด บางครั้งรักหันกลับมาทำร้ายเราและตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้หัวใจตัวเองว่าต้องการมันมั๊ย เมื่อมีใครผ่านเขามา เราจะรับมันไว้ไหม แล้วจะเป็นอย่างไร ตอนนี้เกิดคำถามขึ้นมาอีกมากมาย