flashback : เวลานั้นเร็วเสมอ

เมื่อคืนยายผมโทรไลน์มาหาพอดี ยายเพิ่งหัดใช้ไลน์ได้ไม่เท่าไหร่เลยลองโทร ไลน์มาหาผมเมื่อคืนแรกๆยังเปิดกล้องหน้าเพื่อพูดคุยกันไม่เป็น ผมก็บอกวิธีเปิดกล้องให้ในที่สุดก็ได้เก็นหน้ากัน ยายบอกว่าดีเนอะสมัยนี้อยู่ไกลกัน เห็นหน้ากันได้จะได้หายคิดถึง เราก็คุยกันถามสาระทุกข์สุกดิบกันไป ยายออกไปต่างจังหวัดนอนอีกที่ มันมีอินเตอร์เน็ต 4G เข้าถึงแกเลยโทรมาหาผม ผมก็ตอนนั้นเล่นคอมพอดีเราเลยเปิดกล้องคุยกันผ่านหน้าคอม คุยไปสักพักแกก็ถามผมว่าเป็นยังไงบ้าง เดินสะดวกดีแล้วใช่มั๊ย ผมเลยตอบไปว่า ดีแล้วครับนี้อีกไม่กี่วันวันที่ 20 ก็จะครบ 1 ปีที่ผมผ่าตัดใส่ข้อเทียมแล้ว จริงๆแล้ววันนี้วันที่ 16 เป็นวันที่ผม เริ่มแอดมิตเข้า โรงบาลเพื่อไปนอนวันแรก ผมก็คุยกับยายว่ามันเร็วจังเลยนะครับยายเวลาเนี้ย เหมือนผ่านไปเมื่อไม่นานนี่เอง ยายก็บอกว่าใช่ ก็เหมือนกับช่วงที่คุณตาผมเสียไปยายบอกว่า เหมือนผ่านไปแค่วันวาน เหมือนผ่านไปแค่ไม่นาน แต่เวลาผ่านไปแล้ว 4 เดือนเอง พอถึงประโยคนี้ต่างคนต่างเงียบ ไม่รู้จะพูดอะไร ผมก็ยิ้มให้ยาย สักพักเราก็คุยกันต่ออีกหลายเรื่อง

ผมไม่รู้เหมือนกันว่าวันข้างหน้าผมจะมีใครให้คิดถึงหรือเปล่า จะมีใครมาให้ผม "รัก" หรือเปล่าถึงจะไม่มีใครจริงๆผมว่าผมเรียนรู้ที่จะอยู่คนเดียวมานานแล้วหล่ะ แบบนี้ก็สบายดี ถึงบางทีมันจะเหงาไปบ้าง แต่ความเหงาคงไม่ฆ่าใครตายหรอกว่ามั๊ย รักเพื่อนๆ รักพ่อ รักแม่ รักหมาที่บ้าน ไปก่อนละกัน แลัะ "รักตัวเอง" ให้มากก็พอ :)