กังวล สับสน วุ่นวาย

ผ่านพ้นช่วงเดือนเมษาไป หลังจากที่ผมเรียนจบไปแล้ว ทีนี้มันก็เกิดการว่าง 

พอว่างไปนานๆจนเวลาผ่านเลยไป ณ ตอนนี้สิงหาคม 

มีช่วงหนึ่งเดือนมิถุนายน เลยตัดสินใจไปยื่นประวัติที่กรมจัดหางาน

ก็หวังนะว่าจังหวัดขอองตนเงอยู่จะมีงานสำหรับผู้พิการบ้าง

ณ ตอนนี้ก็ยังไม่มีแม้แต่วี่แววอะไรเลย

มันเกิดอาการสับสน ไปหมด อารมณ์บางครั้งก็เหมือนเด็กไม่อยากไปโรงเรียน

ผมตัดสินใจขายไอดีเกมๆหนึ่งไปที่ผมเล่นมันมาเป็นปีๆผมว่าผมเสพติดมัน

ในโลกของเกม MMORPG ผมมีหน้าที่ของตนเองอยู่ในนั้น

ในสังคมเกมเราเล่นพร้อมกับคนเป็นหมื่นๆพันๆคน

โลกเสมือนในเกมที่ผมเล่นอยู่นั้นเราเจอคนมากมาย เจอทั้งด้านดีและด้านมืดที่บุคคลเผยตัวตนออกมา

ผู้คนต่างปลดปล่อยกันออกมาเต็มที่ ณ โลกแห่งนี้ผมมีตัวตน ผมคอยเชื่อเหลือคน

ใครมีคำถามอะไรเกี่ยวกับโลกแห่งนี้ผมตอบได้ ผมหาคำตอบได้ผมแนะนำได้

ผมได้เพื่อนดีๆจากโลกแห่งนี้ ตัดมา ณ โลกแห่งความเป็นจริง เราเป็นเพียงคนตัวเล็กๆ

ผมไม่อยากหลอกตัวเองอีกต่อไป ผมอยากเผชิญความเป็นจริง

การที่เล่นเกมไปอย่างนี้มันทำให่ผมรู้สึกแปลกๆ ละอายแก่ใจหรือเปล่า ไม่อาจจะตอบได้

มันเหมือนผมไร้ค่าในโลกแห่งความเป็นจริง เพราะวันๆเล่นแต่เกม เพื่อหลอกตัวเองหรือเปล่า

หลังจากที่ผมขายมันไปผมเกมือนปลดภาระของผมออกไป แต่ผมยังเล่นเกมอยู่ แต่ไม่หนักแต่ก่อน

ผมอยากจะก้าวต่อไปข้างหน้า ผมอยากเก็บเงิน ผมอยากเห็นโลกกว้าง

ณ ตอนนี้ผมยื่นประวัติผมไป 2 ที่ หวังว่าผมจะได้งานสักหนึ่งงาน

เพื่อที่ชีวิตของผมจะได้ก้าวต่อไป

ณ ตอนนี้อารมมัน ทั้ง กังวล สับสน และ วุ่นวาย ไปหมด

หวังว่าคงจะมีข่าวดีมาถึงผมบ้าง หวังว่า

I hope someday ...