ไม่มั่นคง

ไม่รู้สิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองตอนนี้ เขาเรียกว่าวิกฤติวัยกลางคนหรือเปล่า แต่คิดๆดูแล้วมันน่า่จะใช่

หลายๆปีมานี้ เราช่วยที่บ้านดูแล ย่าของเรา ท่านแก่มากแล้ว เรียกง่ายว่า เป็นโรคคนแก่นี่แหละ

ไม่ได้ป่วยหนักหรืออะไร ตามประสาคนแก่เรี่ยวแรงไม่ค่อยมี เราต้องช่วยเสมอเพราะอยู่แต่บ้าน

มันเป็น้รื่องปกติของคนเรา เกิด แก่ เจ็บ ตาย แต่เราจะรับมือมันยังไง

ผมเกิดแล้ว ผมเจ็บอยู่แล้ว ตอนนี้ยังไม่อยากจะแก่ และตายไป

ตอนนี้ วัย 27 อีกไม่กี่เดือนจะ 28 ผมมีเงื่อนไขชีวิตหรือเปล่า มีข้อจำกัดของตนเอง

ทั้งด้านร่างกาย ทั้งดานที่อยู่ จังหวัดที่ตัวเองอยู่ โอกาสในการใช้ชีวิตของผู้พิการนั้น ไม่รู้สิจะมีโอกาสมั๊ย

โอกาสในการทำงาน ณ ตอนนี้ที่เขียนอยู่นี้ ผมรู้สึกว่า ชีวิตผมวนลูปเดิมๆอีกแล้ว

เมื่อ 2 ปีก่อน วงจรเปลี่ยนคือการออกจากบ้านไปเรียน ไปเข้าสังคม ตอนนี้จบออกมาแล้ว

ชีวิตกลับเข้าสู่วรจรเดิม คือ หลับ ตื่น เล่นเกม กิน ออกไปข้างนอกบ้าง วนๆอยู่เป็นแบบนี้

ถ้ามันเป็นอยู่แบบนี้ ในอนาคตผมจะเป็นอย่างไร ปัจจุบันยังต้องขอเงินพ่อแม่ใช้

ผมไม่อยากเป็นแบบนี้อีก แต่ให้ทำยังไง แม้แต่หน่วยงานที่ช่วยจัดหางาน ยังไม่มีตำแหน่งงานให้ได้

ผมสมัครงานไป 2 ที่ยังไม่ได้ ผมต้องรออีกนานแค่ไหน ผมอยากจะขอแค่โอกาส

ถ้าเป็นจังหวัดอื่นๆแถบๆกรุงเทพที่มีงานรองรับ มันก็คงจะดี แต่ที่ๆผมอยู่นั้น หาโอกาสงานคนพิการน้อยมาก

คิดแล้วบางที่ก็น้อยใจ ก็พอเข้าใจนะ บริษัท ที่ใหญ่ๆต้องมีนโยบายรับคนพิการเข้าทำงาน

แต่จังหวัดผมมีเช่นกันแต่ไม่ได้รับโอกาส แม้เป็นบริษัทของท้องถิ่น ครั้นราชการก็ยิ่งแล้วใหญ่

การจะเข้าไปทำงานในเมืองใหญ่ก็แสนลำบาก ไกลบ้าน ค่าใช้จ่าย และ ระบบต่างๆยังไม่เอื้ออำนวยมากนัก

ไม่อยากจะใช้ชีวิตกับเบี้ยสงเคราะห์ผู้พิการายเดือน แบบนี้ไปตลอด

ณ จุดๆนี้เราควรทำอย่างไร ใครช่วยได้บ้าง ยังหาคำตอบนั้นไม่เจอ ...