KITTIPHUM กิตติภูมิ

สมัยเมื่อหลายปีก่อนผมเองก็เคยเป็นผู้ป่วยที่ต้องนอน รพ. นานๆก็เดือนครึ่ง วันนี้หลังจากได้อ่านเพจของหมอหมี ที่ได้เล่าเรื่องราวของ คุณส้ม พออ่านจบก็เกือบน้ำตาซึม แล้วก็เจอ ความคิดเห็นนึง คือเมื่อก่อนเราก็เคยคิดแบบนี้เลย อยากแรกคือเบื่อมาก วันๆคือนอนอย่างเดียว และคิดมาก บางทีร้องให้ แต่มองไปรอบๆข้าง พอดีนอนห้องรวมได้เห็นอะไรหลายๆอย่าง บางคนหนักกว่าเราอีกปัญหาของเรานี่กลายเป็นเรื่องเล็กๆเลย ก็เลยกลับมาคิดว่า ในปัจจุบันมีการเยียวยาจิตใจ ผู้ป่วยบ้างหรือเปล่านะ เช่น คนที่ป่วยต้องนอนนานๆอยู่ รพ เกิน 1 เดือนขึ้นไปอยากแรกคือ หดหู่ใจแน่นอน แล้วคนพวกนี้ มีเพื่อน ที่เป็นแบบเดียวกันมั๊ย อย่างน้อยคนที่เป็นแบบเดียวกับเรา คุยกันให้กำลังใจกันน่าดีกว่าหรือมีช่องทาง การติดต่อพูดคุยมั๊ย เพื่อที่ผู้ป่วยจะไม่รู้สึกว่าตัวเองโดเดียวอยู่บนโลกนี้คนเดียว แบบนี้มันน่าจะมีใครสักคนที่ริเริ่ม สำหรับท่านที่แวะผ่านมานี้ ไม่ว่าท่านจะเป็นผู้ป่วยเอง หรือ มีญาติ พี่น้อง เพื่อนที่ป่วย นอนโรงพยาบาลผมขอบอกจากใจเลยว่า หมั่นไปพบ หมั่นพูดคุย กับเขาบ้างนะครับ ผู้ป่วยนอกจากหมอ นอกจากยาที่ดีแล้ว กำลังใจมีส่วนมากๆครับ แค่คุณ...

เนื่องจากหมออายุรกรรมที่รักษาอยู่ที่โรงพยาบาลเชียงรายได้ส่งตัวมาทำ MRI ที่ลำปาง ก็เลยถือโอกาสมาเที่ยวเลย ไม่ได้ไปมานานแล้ว จำได้วาเมื่อตอนเป็นเด็กกว่านี้ ได้มาลำปางกับยายนั่งรถไฟจากลำปาง ไปเชียงใหม่ ตามด้วยสวนสัตว์เชียงใหม่และสุดท้ายก็ เชียงใหม่ไนท์ซาฟารี มาคราวนี้ได้หาข้อมูลมาแล้ว ว่ามีฟรามแกะฮักยูด้วย สวยดีเห็นในอินเตอร์เน็ตใครๆก็แนะนำเลยไปบ้างไปถึงก็เที่ยงพอดีเดินทางออกจากเชียงรายไป อากาศร้อนมากพอถึง ทางเข้าอยู่สูงมาก ดูแล้วเข้าไปลำบากไม่เอื้ออำนวยให้คนพิการแบบเรา ก็เลยถือโอกาสถ่ายรูปมันซะด้านหน้า แต่เข้าไปเห็นก็โอเคละ เช็คอิน 4sq เรียบร้อย เปลี่ยนเป้าหมายไปหาอะไรกินก่อนหิวแล้ว แล้วก็ไปพระธาตุลำปางหลวงพอทานข้าวเสร็จก็ไกล้เวลาพอดีรีบไปทำ  MRI ที่ ศูนย์วินิจฉัยโรคครบวงจร แอลเอ็มซี ลำปาง ไปถึงนึกว่าจะเป็นเหมือนโรงพยาบาลใหญ่ๆ จริงๆแล้วเป็นตึกเล็กๆ ไปถึงก็ยื่นเอกสาร รอคิว ได้คิวตอนบ่ายสอง แต่ต้องนั่งรอคิวต่ออีก 40 กว่านาทีก็ถึงคิวเรา ไปถึงในห้อง MRI บอกก่อนว่าเคยทำมาแล้วรอบนึงเมื่อ 4ปีก่อนที่ รพ เชียงใหม่ตอนนั้นแค่ 30 นาที แต่รอบนี้ทำประมาณ 1 ชั่วโมงห้ามขยับตัวเลย เครื่งมันเสียงดังม...

ตั้งแต่ผมเริ่มป่วยเป็นเอเอส นับย้อนหลังไปเลยคือช่วงตั้งแต่ผมเรียนชั้น ม1 ผมถูกมองเป็นตัวประหลาดมาโดยตลอด ผมปวดข้อจนเรียนวิชาพละไม่ได้ ม1 ได้เรียนวิชาวิ่ง ผมไม่สามารถเรียนได้เพราะผมปวดมาก แต่ดีที่ครูพละเข้าใจ พอชั้น ม3 หลังผมเริ่มงอมาก เดินไปไหนมาไหนในโรงเรียน มีแต่คนมอง ไปไหนครูก็ถาม ใครก็มอง แต่ผมมีเพื่อนที่เข้าใจ และคอยช่วยเหลือผมแบกกระเป๋านักเรียน ผมน้อยใจนะแรกๆทำไมต้องมองเราแบบนี้เขาไม่เข้าใจเราเลยหรือยังไงนะ สุดท้ายก็ทนๆไป ผมมีครอบครัวที่ดี ให้กำลังใจกันมาตลอด ขอแค่คนที่เรารักเข้าใจก็เพียงพอแล้ว จากประสบการณ์ที่ผมเคยคุยกับผู้ป่วยที่เป็นเอเอส แรกๆก็เครียดกันทุกคนครับ แต่คุณต้องผ่านไปให้ได้นะ ถ้าผ่านได้ คุณจะเข้มแข็งขึ้น อย่างแรกเลย ก่อนที่จะให้ใครมาเข้าใจคุณ คุณต้องเข้าใจตัวเองก่อนนะ เราแค่ป่วยเท่านั้น แค่เราไม่สะดวก อย่าให้คำพูดของบางคนมาบั่นทอนจิตใจเรา เราไม่อาจทำให้คนทั้งโลกมาเข้าใจ ตัวเรา แต่แค่ขอให้คนที่เรารัก คนที่แคร์เรา คนที่เราแคร์ เข้าใจเราแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว เมื่อก่อนผมเก็บตัวอยู่แต่ในบ้านจะออกไปไหนไม่เคยไป จะออกไปก็แค่ บ้านกับโรงพยาบาลเม่านั้นครับ ยอมรับว่า อิ...