KITTIPHUM กิตติภูมิ

สมัยเมื่อหลายปีก่อนผมเองก็เคยเป็นผู้ป่วยที่ต้องนอน รพ. นานๆก็เดือนครึ่ง วันนี้หลังจากได้อ่านเพจของหมอหมี ที่ได้เล่าเรื่องราวของ คุณส้ม พออ่านจบก็เกือบน้ำตาซึม แล้วก็เจอ ความคิดเห็นนึง คือเมื่อก่อนเราก็เคยคิดแบบนี้เลย อยากแรกคือเบื่อมาก วันๆคือนอนอย่างเดียว และคิดมาก บางทีร้องให้ แต่มองไปรอบๆข้าง พอดีนอนห้องรวมได้เห็นอะไรหลายๆอย่าง บางคนหนักกว่าเราอีกปัญหาของเรานี่กลายเป็นเรื่องเล็กๆเลย ก็เลยกลับมาคิดว่า ในปัจจุบันมีการเยียวยาจิตใจ ผู้ป่วยบ้างหรือเปล่านะ เช่น คนที่ป่วยต้องนอนนานๆอยู่ รพ เกิน 1 เดือนขึ้นไปอยากแรกคือ หดหู่ใจแน่นอน แล้วคนพวกนี้ มีเพื่อน ที่เป็นแบบเดียวกันมั๊ย อย่างน้อยคนที่เป็นแบบเดียวกับเรา คุยกันให้กำลังใจกันน่าดีกว่าหรือมีช่องทาง การติดต่อพูดคุยมั๊ย เพื่อที่ผู้ป่วยจะไม่รู้สึกว่าตัวเองโดเดียวอยู่บนโลกนี้คนเดียว แบบนี้มันน่าจะมีใครสักคนที่ริเริ่ม สำหรับท่านที่แวะผ่านมานี้ ไม่ว่าท่านจะเป็นผู้ป่วยเอง หรือ มีญาติ พี่น้อง เพื่อนที่ป่วย นอนโรงพยาบาลผมขอบอกจากใจเลยว่า หมั่นไปพบ หมั่นพูดคุย กับเขาบ้างนะครับ ผู้ป่วยนอกจากหมอ นอกจากยาที่ดีแล้ว กำลังใจมีส่วนมากๆครับ แค่คุณ...

ตั้งแต่ผมเริ่มป่วยเป็นเอเอส นับย้อนหลังไปเลยคือช่วงตั้งแต่ผมเรียนชั้น ม1 ผมถูกมองเป็นตัวประหลาดมาโดยตลอด ผมปวดข้อจนเรียนวิชาพละไม่ได้ ม1 ได้เรียนวิชาวิ่ง ผมไม่สามารถเรียนได้เพราะผมปวดมาก แต่ดีที่ครูพละเข้าใจ พอชั้น ม3 หลังผมเริ่มงอมาก เดินไปไหนมาไหนในโรงเรียน มีแต่คนมอง ไปไหนครูก็ถาม ใครก็มอง แต่ผมมีเพื่อนที่เข้าใจ และคอยช่วยเหลือผมแบกกระเป๋านักเรียน ผมน้อยใจนะแรกๆทำไมต้องมองเราแบบนี้เขาไม่เข้าใจเราเลยหรือยังไงนะ สุดท้ายก็ทนๆไป ผมมีครอบครัวที่ดี ให้กำลังใจกันมาตลอด ขอแค่คนที่เรารักเข้าใจก็เพียงพอแล้ว จากประสบการณ์ที่ผมเคยคุยกับผู้ป่วยที่เป็นเอเอส แรกๆก็เครียดกันทุกคนครับ แต่คุณต้องผ่านไปให้ได้นะ ถ้าผ่านได้ คุณจะเข้มแข็งขึ้น อย่างแรกเลย ก่อนที่จะให้ใครมาเข้าใจคุณ คุณต้องเข้าใจตัวเองก่อนนะ เราแค่ป่วยเท่านั้น แค่เราไม่สะดวก อย่าให้คำพูดของบางคนมาบั่นทอนจิตใจเรา เราไม่อาจทำให้คนทั้งโลกมาเข้าใจ ตัวเรา แต่แค่ขอให้คนที่เรารัก คนที่แคร์เรา คนที่เราแคร์ เข้าใจเราแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว เมื่อก่อนผมเก็บตัวอยู่แต่ในบ้านจะออกไปไหนไม่เคยไป จะออกไปก็แค่ บ้านกับโรงพยาบาลเม่านั้นครับ ยอมรับว่า อิ...